Neem meneer Jansen en zijn hond Bowie. Genoemd naar de bekende artiest, want ook zijn hond heeft twee verschillend gekleurde ogen. Grappig. Meneer Jansen is al wat ouder, zijn kinderen wonen niet in de buurt. Hij redt zich eigenlijk prima sinds het overlijden van zijn vrouw. Totdat hij net iets te ver reikte op dat keukentrapje. Gelukkig had hij zijn mobiele telefoon op zak.
Eenmaal weer thuis met zijn gebroken been in het gips, belt hij met de zorgverzekeraar: ‘Wie kan de komende zes weken Bowie uitlaten?’ Hij kent wel een paar mensen in de buurt, maar de komende periode zit hij aan huis gekluisterd. Dat vraagt nogal wat van zijn kennissen. De dame aan de telefoon toont alle begrip. Maar maakt gelijk duidelijk dat dit niet door de verzekeraar wordt geregeld. Ze verwijst hem door naar de lokale welzijnsinstelling.
Die meneer weet gelukkig wel raad. Hij plaatst een oproep voor meneer Jansen op wehelpen.nl. Een website waar je bij jou in de omgeving kunt aangeven waar je hulp bij nodig hebt. Buurtgenoten die best een keer iemand willen helpen met iets dat ze leuk vinden om te doen, kunnen zo in actie komen.
En het werkt. Binnen twee dagen zijn er maar liefst 12 reacties. Ze hebben hun eigen, drukke leven. Ze kunnen niet elke dag. Maar samen lukt het zeker. Via het hulpnetwerk dat ze op de website hebben aangemaakt, houden ze contact met elkaar. Als iemand onverhoopt niet kan, springt een ander makkelijk bij.
En daar blijft het niet bij. Van het een, komt ’t ander: waar je voor vijf kookt, is een zesde portie geen enkele moeite. En als je toch boodschappen gaat doen, zijn wat extra artikelen zo meegenomen. Door hun gezamenlijke zorg rondom meneer Jansen, leren ze elkaar ook wat beter kennen. En wordt zelfs de kinderopvang onderling geregeld. En dat allemaal omdat meneer Jansen net iets te ver reikte op dat keukentrapje.
Naam is gefingeerd in verband met de privacy van ‘meneer Jansen’.